próbuje dogonić swój dzień

nie chodzi o wszystkie jazdy, kłótnie, słowa rozrywające serce na drobne kawałeczki

nie chodzi o nieprzespane noce, wypłakane łzy, tabletki, blizny, miesiące z głową w kiblu ani o przeszywający głód ani o strach, który paraliżuje całe ciało i myśli.

nie chodzi o dziecko z rozbitego małżeństwa czy o nastolatkę z problemami, jedną z wielu, o to, że nie moge sobie pozwolić na to, co chce, bo z kasa bywa różnie.

wszystkie wybory, błędy, te dwie godziny wyjęte z życia, ta niechciana dorosłość..

chodzi o to, że chyba bardzo cierpię w środku i nie umiem sobie pomóc.
nie umiem tego powiedzieć wprost, bardzo chciałabym żeby ktoś zatrzymał się, umiał spojrzeć w głąb mnie i wsłuchać się w to ciche dziecięce łkanie.

przecież już tyle rzeczy się zmieniło, poukładałam mój mały bałagan, zewsząd same pomocne spojrzenia i dobre chęci, a mimo to ja miotam się jak zwierzę uwięzione w klatce.

duszę się we własnej bezradności, niemocy i lęku. kurczowo trzymam się schematów odwróconych wartości nie potrafiąc znaleźć źródła tej niszczącej mnie siły. nie potrafię jej znaleźć, nazwać, a odkąd przestałam wymiotować nie znam sposobu żeby ją wyrazić.

stąd te wszystkie kalejdoskopy emocji, cała złość i łzy.